De assistente van de Frauenarzt komt binnen. ‘Is alles goed aangesloten?’. Ze werpt een blik op de afdruk van de CTG-registratie. ‘Ooohja!’, zegt ze. Voordat ik kan antwoorden, verlaat ze met grote ogen de kamer. Een paar minuten later komt de Frauenarzt binnen. Zij bekijkt ook de CTG-registratie. Ze fronst en vraagt hoe het met mij gaat. ‘Goed’. Daarna verlaat ook zij weer de kamer. Ik denk dat ik weeën heb. Naja. Dat geeft het apparaat aan. De blauwe cijfers van de CTG geven om de 10 minuten voor een aantal seconde hoge getallen aan. De blauwe cijfers geven de weeën weer en de groene cijfers geven de hartslag van de baby weer. Als de blauwe cijfers weer oplopen, probeer ik mij te concentreren. Nee. Ik voel niks. Geen wee. Hoogstens een beetje een harde buik.
Mijn vermoedens worden bij de Frauenarzt bevestigd. Er zijn weeën te zien op de CTG. ‘Maar ik voelde ze niet’. Dat kan kloppen. Dan zijn het oefenweeën of indalingsweeën. Eigenlijk zijn dit nog geen echte weeën. De baarmoeder bereidt zich voor op de bevalling. Maar bij de controle blijkt dat de weeën toch al wat hebben gedaan. De baby is ingedaald, de baarmoedermond is verkort en ik heb 1 cm ontsluiting. Toch echte weeën. ‘De bevalling laat waarschijnlijk niet meer lang op zich wachten’, vertelt de Frauenarzt mij. ‘Wat is niet lang?’, vraag ik haar. ‘Tja, eigenlijk zegt het nog niks. Het kan vannacht gebeuren, maar het kan ook nog 3 weken duren’. Hmm oké. Duidelijk.
Mijn man en ik doen nog een laatste inspectie in de vluchtkoffer. Alles is ingepakt. Nu zit ik dus op een incontinentie matje te wachten tot het gaat gebeuren. Maar er gebeurt nog niks. Of toch? Ik app snel mijn man: ik denk dat het toch nog gaat beginnen. Eindelijk. Misschien is het nog niet te laat, appt hij terug. Ik voel het: nesteldrang. Ik ga poetsen!! Doei!
No Comments