Kapitel 7 – Hoofdstuk 7
28 februari 2023
De afgelopen week was zwaar. Ik was heel bewust bezig met het leven van ons kindje te voelen, maar ik was in mijn hoofd ook bezig met afscheid nemen. Het is fijn dat we niet hoefden na te denken over welke keuze we zouden maken na de uitslag van de vruchtwaterpunctie. Natuurlijk hebben Henk en ik het er wel overgehad. Maar we zijn blij dat we onze keuze nooit hardop hebben hoeven uitspreken.
Formulieren en nog meer keuzes.
Dinsdag startte ik met een gesprek bij de anesthesist. De welbekende riedel vragen: wanneer heb je voor het laatst gegeten, kan je de narcose goed verdragen, kan je partner jou naar huis brengen, etc. Na dit gesprek hebben we een gesprek met de gynaecoloog. We krijgen uitleg over het verloop van de bevalling, we moeten de abortusformulieren invullen en nog wat andere documenten ondertekenen. Ook kunnen we onze wensen rondom de geboorte en afscheid aangeven. We weten niet wat we willen. We willen het allebei niet: niet de geboorte en niet het afscheid. Dus we beslissen op het moment wat we willen.
We weten niet wat we willen. We willen eigenlijk niets.
De arts geeft aan dat we ervoor kunnen kiezen om alsnog een vruchtwaterpunctie te doen. Dit gebeurt met dezelfde spuit waarmee ons kindje het slaapmiddel krijgt toegediend. Vruchtwater op kweek zetten verloopt sneller en eenvoudiger dan het op kweek zetten van de placenta en/of navelstreng. Doe maar dan. Het is toch allemaal al verschrikkelijk.
De vruchtwaterpunctie.
De gynaecoloog bekijkt met de echo nog een keer ons kindje. Wij kijken mee op het scherm naar onze dappere strijder. Het hartje klopt en het handje beweegt richting het gezichtje. Het beeld is prachtig. Dit is de laatste keer dat wij ons kindje zien leven en zien bewegen. Daarna zetten ze het meekijk-scherm op ons verzoek uit. De echoscoop blijft op mijn buik, zodat de gynaecoloog en zijn beide assistenten kunnen zien wat ze doen. Ik krijg een verdovingsmiddel op de plek van de prik. Alsnog is het inbrengen van de spuit gevoelig. De gynaecoloog waarschuwt mij dat het prikken van de baarmoeder een tikkeltje gevoeliger is. Een tikkeltje is een understatement. Het opzuigen van het vruchtwater deed gruwelijk pijn. De gynaecoloog moest opzoek naar vruchtwater, omdat de baarmoeder bijna geen vruchtwater meer bevatte. Hij roerde in mijn baarmoeder om toch een paar milliliter op te kunnen zuigen. In de baarmoeder is iedere beweging met de naald echt heel pijnlijk. Henk zijn vingerkootjes waren nog net niet gebroken. Heel zijn hand heb ik fijngeknepen. Uiteindelijk heeft hij 4ml van de benodigde 7ml op kunnen zuigen. Ik moet nog even blijven liggen. De gynaecoloog vertelde dat veel vrouwen aangeven dat een bezoek aan de tandarts pijnlijker is. Die vrouwen raad ik aan een andere tandarts te zoeken.
De abortus.
Het toedienen van het slaapmiddel aan ons kindje ging gelukkig vlot en was pijnloos. We laten ons kindje inslapen. Die gedachte doet zeer. De gynaecoloog komt een aantal keren kijken of het hartje van ons kindje al is gestopt met kloppen. Pas bij de derde keer luisteren is het stil. Helemaal stil. Het leven van onze dappere, lieve strijder is beeïndigd. Het lijkt alsof ook het zoemen van de computers verdoofd en de vogels zijn gestopt met fluiten. De gynaecoloog doorbreekt uiteindelijk de stilte. ’s Middags moeten we weer terugkomen. Dan is er pas een kamer vrij op de vrouwenafdeling. Dit was het dan. De abortus. Het leven. Ons kindje.
Maar zolang ik ons kindje nog bij mij draag, voelt het nog niet als het einde. Nog even koester ik het moment van het samenzijn.
No Comments