Het was een schilderij met een blauwe kar op een landweg. Aan het eind van de landweg zag je een boerenerf. Voor de boerderij stonden twee hoge bomen. Aan de kleuren te zien, was het begin herfst. ‘Mooi,’ zei mijn nicht terwijl we er rustig aan langsliepen. ‘Ja, mooi,’ zei ik. Daarna bleven we kort stilstaan voor het volgende schilderij. Een meikever getekend in een hoekje van het witte doek. ‘Voel jij het?’ vroeg ik haar. Nee, ook zij voelde het niet. Andere mensen wel. Zij stonden minutenlang te kijken met kippenvel op hun armen. Alsof het echt was, geen schilderij.
Voor hen zijn schilderijen als een gletsjermeer in het ruige landschap van IJsland. Een enorm blauw helder meer, waarin grote brokken ijs drijven. Met op de achtergrond het bruine gebergte met daarover een dikke witte deken. De smeltende gletsjer. Adembenemend. Als je dichterbij kwam, voelde je de kou en gaf dat je kippenvel. Minutenlang hebben we hiernaar staan kijken. Toen voelden we het. Het voelde als een schilderij, maar het was echt.
Lucas kwam thuis met een aantal rondjes en strepen op de achterkant van een opengescheurde envelop. ‘Kijk mama, een Zug.’ Minutenlang heb ik hiernaar staan kijken. Ik kreeg er kippenvel van. Wat knap gemaakt, dacht ik bij mijzelf. (Gewoon, zoals iedere moeder dat denkt over hun eigen kind.) Ik zou het wel in willen lijsten, tentoon willen stellen, zodat iedereen het kan zien. Ja, toen voelde ik het. Het was prachtig. Als een echt schilderij.
No Comments