Als je op stedentrip gaat naar Rome komt het avontuur naar je toe. Daar hoef je niks voor te doen. Je hoeft het alleen maar te aanschouwen en je te verwonderen.
Bouwstijlen
Hoe kregen ze destijds die grote blokken stenen omhoog? Hoe zette ze die enorme dikke pilaren overeind? Waar haalden ze dat marmer vandaan? Hoe schilderden ze die grote fresco’s op het plafond? Hoe puzzelden ze die enorme mozaïeken bij elkaar? Hoeveel mensen hebben aan de bouw meegewerkt? En waar haalden ze in hemelsnaam al dat geld vandaan om dit te bewerkstelligen? Deze vragen hebben wij elkaar heel vaak gesteld toen wij omhoog keken bij alle gebouwen. Sommige gebouwen dateren uit de tijd van twee eeuwen voor Christus. Volgens de legende is Rome gesticht in 753 voor Christus. En 2800 jaar later is de stad nog intact. ON-GE-LOOF-LIJK. Rome wordt niet voor niets de eeuwige Stad genoemd.
Straatverkoper in de bosjes
Wanneer je bij een highlight komt, zoals de Spaanse Trappen, de Trevifontein, het Vaticaan of het Colosseum, zie je ook straatverkopers. Mega irritant en opdringerig vind ik ze. Iedere straatverkoper verkoopt hetzelfde voor dezelfde prijs. De keuze is: schreeuwende slijmvarkens, powerbanks en selfiesticks. Wie koopt deze rommel? Wanneer het regent verdwijnen al deze spullen op wonderbaarlijke wijze en komen de poncho’s en paraplu’s tevoorschijn.
Wij hebben ons een paar keer afgevraagd of dit legale praktijken zijn, hoe ze zich bevoorraden, waarom ze allemaal hetzelfde verkopen en hoe ze zo snel kunnen switchen van spullen als het regent. Legaal is het waarschijnlijk niet, want wanneer de politie eraan komt zijn de straatverkopers ineens verdwenen. We hebben gezien dat sommige straatverkopers samenwerken met de kleine toeristen winkeltjes. Dus daar halen zij hun spullen vandaan en kunnen daar switchen wanneer het regent. Maar we hebben ook een straatverkoper de bosjes in zien duiken in een afgelegen plantsoen. Achter de lavendel kwamen de poncho’s vandaan en onder de rododendron lag een zak met paraplu’s. Het maakte hem niks uit dat wij dit zaten te observeren. Ik begin denk ik ook mijn eigen logopedie praktijk tussen de hortensia’s.
Regen in Rome
Om nog even terug te komen op de vraag: wie koopt deze rommel van een straatverkoper, hierbij het antwoord: wij. Volgens buienradar zou het om 16.00 uur gaan regenen. Dit hadden we voor vertrek gecheckt. Om 16.00 uur ging het inderdaad regenen en hield het niet meer op. Ook dit wisten we voordat we vertrokken uit het appartement. Waar we alle vier niet aan gedacht hadden, is om onze paraplu’s en regenjassen mee te nemen. Die lagen nog in onze koffers. Super dom. Gelukkig staat er op iedere hoek zo’n straatverkoper. Wij kochten dus uiteindelijk alle vier bij twee verschillende verkopers een paraplu. Alle vier dezelfde paraplu voor dezelfde prijs. Het was het geld waard.
In iedere straat een kerk
Rome is één groot museum. Op elke straathoek vind je iets bijzonders uit een bepaalde periode. Daarnaast vind je in iedere straat een kerk, soms zelfs twee. De stad telt meer dan 900 (!!) katholieke kerken. Waarom zoveel kerken, vroegen wij ons af? Je krijgt dan toch nooit de kerk vol en waar haal je zoveel priesters vandaan? Er is geen stad ter wereld waar het katholieke geloof zo diepgeworteld zit als Rome. Bijna alle kerken zijn open en hebben ieder weekend een mis. Iedere kerk is weer opgedragen aan een heilige. Welke kerk je ook binnenstapt ze zijn allemaal even prachtig en goed onderhouden. Je ziet overal beschilderingen, houtsnijwerken, mozaïeken, beelden en heel veel marmer en bladgoud. Wij hebben er een stuk of 12 gehad. Dus we moeten nog een keer terug voor de rest.
Taxichauffeur
Beginnerstip: zoek van tevoren uit hoeveel het taxiritje naar je onderkomen kost. Mochten ze met een meter werken, houd dan je googlemaps erbij om te checken of de chauffeur geen omweg neemt. Deze tips volgden wij op. Wij hadden berekend dat onze taxirit tussen de 50 en de 60 euro zou gaan kosten. De chauffeur bij het vliegveld vroeg 70 euro. Terwijl we nog aan het onderhandelen waren over de prijs, legde hij onze koffers al in de kofferbak. Daar kreeg ik wel een beetje de kriebels van. We kwamen uit op een prijs van 60 euro. Helemaal prima.
Het was een spannende rit. De taxichauffeur reed als een echte Italiaan. Vol gas op de linkerbaan, het liefst op het midden van het wegdek. We gingen met twee banden door de bocht en vlogen bijna over een vluchtheuvel heen. Maar we kwamen zonder kleerscheuren aan bij het appartement. Deze rit kostte ons dan wel 60 euro, maar dan heb je wel wat!
De terugweg had de taxichauffeur aangegeven dat de rit niet meer dan 53 euro zou kosten. Toen we vertrokken zette hij de meter aan. Als hij nu een omweg zou nemen, zou het ons niet meer dan 53 euro kosten. Tenminste daar gingen wij vanuit. Bij de afslag naar het vliegveld stond de meter op 46 euro. En daar ging plotseling de meter uit. Floep. Zwart scherm. Die 500 meter naar de ingang van het vliegveld kostte blijkbaar 5 euro, want we moesten uiteindelijk 50 euro betalen. Ach naja, hij hield zich aan de afspraak: niet meer dan 53 euro.
Oplichters bij het Colosseum
Wij hadden graag het Colosseum van binnen bekeken. Echter waren alle kaarten al dagenlang uitverkocht. Daar kwamen we pas achter toen we voor het Colosseum stonden. Zo goed hadden wij ons voorbereid. Gelukkig kon een man met een professioneel geprint kaartje aan zijn nek ons vertellen dat er nog kaarten waren. We mochten aansluiten bij een groep. Dan kregen we een rondleiding, maar we mochten er ook voor kiezen om ons van de groep af te scheiden en vervolgens zelf op pad te gaan. De kaarten kosten dan geen 22 euro p/p, maar 50 euro p/p. Toen de carabinieri er aankwam, ging zijn kaartje van zijn nek. We lieten een bezoek aan het Colosseum maar schieten.
Betalen voor een gedekte tafel
Rond 14.00 uur ploften we moe op een terras neer. We waren blij dat we even konden zitten en wat konden drinken. Wij hadden onderweg een pizza gegeten en wilden nu alleen even wat drinken bestellen en onze voeten (en mijn hoofd) rust gunnen. De ober mopperde op ons, omdat we er geen lunch bij bestelde. Wij hielden nu tafeltjes bezet waar ze meer aan konden verdienen dan alleen 2 cola en 2 cappuccino’s. Maar het terras zat lang niet vol. Dus wij dronken rustig onze cola en cappuccino op.
Bij het afrekenen zagen we op het bonnetje ‘coperto’ staan. Dit betekent: gedekte tafel. Wij hebben dus 6 euro betaald aan het feit dat er een verwassen lelijk tafelkleed op onze tafel lag. Heel ouderwets. Dit gebruik gaat namelijk terug tot de middeleeuwen. Destijds nuttigden de mensen hun eigen voedsel en drank in een herberg. Vaak hadden de gasten ook hun eigen bestek en beker mee. De herbergier rekende een klein bedrag voor de beschutte plek, en dus ook voor het tafelkleed, zodat hij er toch wat aan kon verdienen.
Rome een stad vol mensen, prachtige gebouwen en ijs. Maar ook een stad vol met vragen. Die vele mensen hebben we wel even gezien. Maar alle gebouwen hebben we nog niet gezien. We hebben ook nog niet al het ijs geproefd en ook niet al onze vragen zijn beantwoord. Dus we moeten nog een keer terug!
No Comments