Prenatalklinik

Kapitel 6 – Hoofdstuk 6

21 februari 2023

Wij zijn bijna 16 weken in verwachting. Ik voel het kindje bewegen. Heel stiekem hopen we dat ze in Münster geen vocht meer zien en dat het kindje zich goed ontwikkelt. Mijn gevoel zegt iets anders dan mijn hoop. Na een dikke week wachten, hebben we vandaag dan eindelijk de afspraak in de Prenatalklinik. 

De echo.

Om 08.30 uur melden we ons op de Prenatalklinik. Ik moet eerst een heleboel Duitse formulieren invullen en krijgen we uitleg hoe een vruchtwaterpunctie verloopt. Daarna komt de gynaecoloog ons ophalen. Ze vertelt dat ze eerst een echo wil doen om te kijken hoe het kindje zich heeft ontwikkeld de laatste week. Ze zegt erbij dat we er rekening mee moeten houden dat er een kans is dat het kindje al niet meer leeft. Maar het hartje klopt en het kindje beweegt. Het is prachtig om ons kindje te zien op de echo.

De gynaecoloog blijft stil. Ze blijft te lang stil. Na 10 minuten excuseert ze zich voor de stilte. Dan blijft ze nog langer stil. ‘Sorry, dat ik niet vertel wat ik zie. Het is mij namelijk ook niet helemaal duidelijk wat ik zie. Maar wat ik zie, is niet goed’. Ze gaat de Oberarzt erbij halen.

Na 10 minuten excuseert ze zich voor de stilte.

Ondanks dat het prachtig is om ons kindje te zien op het scherm, zien wij ook dat het niet goed is. Het kindje ligt helemaal opgerold in een beschut hoekje van de baarmoeder. We zien veel grote zwarte vlekken. We weten van de vorige echo’s dat dit vocht is. Maar we zien ook een hoofdje, een romp, armen en benen. Eigenlijk zie ik voornamelijk alleen maar ons kindje. Een mensje. Ons lief, prachtig, dapper mensje.

Het advies.

Wanneer de Oberarzt erbij komt, wordt de lijst met afwijkingen alleen maar langer. Op verschillende plekken is er veel vocht, de organen zijn onvoldoende ontwikkeld, het profiel van het gezichtje is onduidelijk, er is te weinig vruchtwater en de placenta is veel te groot. ‘Jullie kindje is sehr, sehr erkrankt. Wij raden jullie aan voor abortus te kiezen. Gezien de veel te grote placenta, loopt de moeder risico op complicaties. Ons advies is dan ook om niet te lang te wachten met het afbreken van de zwangerschap’ Ik vind het mooi dat de gynaecoloog ‘jullie kindje’ en ‘moeder’ zegt. Dat is het enige mooie aan de hele mededeling. Het hoge woord is eruit. We moeten de zwangerschap stoppen. We moeten ervoor kiezen het leven te stoppen, het leven van ons kindje. Abortus dus.

Er zijn twee verschillende manieren voor abortus. We mogen ervoor kiezen om de weeën te laten opwekken terwijl het kindje nog leeft. Het kindje zal dan tijdens of vlak na de bevalling komen te overlijden. We mogen er ook voor kiezen om het kindje een slaapmiddel te geven. Dan zal het kindje in de baarmoeder komen te overlijden en pas dan wordt er gestart met het opwekken van de weeën. Wat we ook kiezen, ons kindje zal geen pijn ervaren. Dit is nog niet ontwikkeld. Wij kiezen voor het inslaapmiddel. Ik wil graag dat ons kindje op een fijne, veilige plek komt te overlijden. Deze veilige plek is voor mijn gevoel de baarmoeder.

Een week wachten.

Ons kindje leeft nog. Wanneer we ervoor kiezen om dit leven te beëindigen is er sprake van een abortus. Ook in ons geval. Dus we zitten ook aan de regels vast die gelden bij een abortus. In Duitsland betekent dat een bedenktijd van 5 werkdagen en het invullen van heel veel papierwerk. Wij vullen de papieren in en wachten 7 dagen. Tussen het wachten door huilen we, want nu is ook het laatste restje hoop vervlogen.

Ik hoop zo dat ons kindje onze liefde voelt.

Ons kindje kan nog geen pijn ervaren, maar er is niet bewezen dat het dan ook geen liefde kan ervaren. Ik hoop zo dat ons kindje onze liefde voelt. Want die liefde is er! Zelfs in over mate. Nog een week wachten. Nog een week het leven voelen. Nog een week liefde geven.