Een huilbaby hebben wij absoluut niet, maar onze baby kan wel huilen. Ook heel hard. En heel lang. Vooral ’s avonds als ik er niet ben, maar ook ’s avonds als ik er wel ben. Samengevat: iedere avond huilde Lucas. Dat was zijn piepmoment. Dit begon in de tweede week en is nu na 4 maanden gelukkig zo goed als over. De Hebamme gaf in de eerste weken de tip dat we Lucas op onze borst moesten houden en hem rustig konden laten huilen. Het duurde niet lang dat niet alleen Lucas lag te huilen bij Henk op de borst, maar dat ik er ook bij lag te huilen.
Wat vond ik dit de eerste weken pittig zeg. Zou hij honger hebben? Of is de luier vol? Heb ik iets verkeerds gegeten? Heeft hij krampjes? Is hij moe? Zit de luier te strak? Heeft hij het koud? Of juist warm? Ik had hem aan de borst had gelegd, de luier gecheckt en de temperatuur gemeten. Maar Lucas bleef huilen. ‘Vindt hij mij dan geen leuke moeder?’, vroeg ik vaak in paniek. ‘Nee Anniek. Doe normaal. Lucas wil gewoon even piepen.’ Nadat Henk Lucas en mij tot bedaren had gebracht kon ik gaan douchen. Tijdens het douchen draaide ik de douche dan een paar keer uit om te checken of het beneden nog stil was.
Iedere avond liepen wij wiegend met Lucas door de kamer heen. Dit mocht eigenlijk niet van de Hebamme. Dan raakt hij gewend aan het wiegen. Maar ik kon niet wennen aan het huilen. Het wiegen maakte hem rustig. En zo kwam ik aan mijn stappendoel. Al wiegende kon ik dan op de bank plaatsnemen. Wij konden tot 4 maanden Lucas niet wegleggen voor de laatste voeding van 22.00 uur. Ik heb heel wat seizoenen van we zijn er bijna wiegend op de bank bekeken. Tijdens de laatste avondvoeding viel Lucas zelf in slaap en was er rust. Wij konden dan ook gaan slapen.
Wanneer Lucas om 06.00 uur wakker werd, kijkt hij ons lachend aan. Hij is de avond allang weer vergeten en is blij ons weer te zien. Ik tover een glimlach op mijn vermoeide gezicht en ben ook heel blij Lucas weer te zien. En ben dan ook de avond weer vergeten. Bijna.
No Comments