Op Instagram volg ik een aantal avonturiers die in een camper door Europa reizen. Sommigen reizen alleen en sommigen reizen met hun jonge gezin. Ik vind het bewonderingswaardig hoe zij de dagen doorkomen wanneer het regent, er geen douche is en je chagrijnig bent. Hoe overleef je die dagen als je ook nog voor je beweeggrage dreumes/peuter moet zorgen of gewoon alleen voor jezelf. En toch lijkt het mij fantastisch, want je bent de hele tijd samen en op mooie dagen zie je fantastische dingen. Toen ik door mijn posts zat te scrollen, zag ik ze de camping op rijden.
Ze kwamen samen in de camper de camping op rijden. De vrouw reed, dat vond ik al super stoer. Ze zwaaide vrolijk naar de camping eigenaar. De man keek star door de voorruit. Ik schat ze midden 70. We stonden niet op hetzelfde veldje, maar ik kwam hen geregeld tegen. Ze waren altijd samen, hand in hand. Zij groette iedereen vriendelijk. Hij keek de andere campinggasten amper aan en groette niet. Hij liep met korte stijve pasjes, zij paste zich aan zijn tempo aan.
Op een avond liepen ze weer hand in hand over de camping. Beide hadden ze een badjas aan. Zij een rode met bloemen, hij een donkerblauwe. Zij vertelde hem dat ze de douchemuntjes had vergeten, dus hij moest even op het bankje blijven wachten. Ze hielp hem met plaatsnemen op het bankje. Toen ze terugkwam, moest ze hem weer overeind helpen. Ik zag dat hij moeite had met het starten van het lopen. ‘Parkinson’, vertelde mijn vader en tante bij de tent. ‘Dat had opa ook. Moeite met het starten van het lopen, trillende handen en een starre blik’.
De volgende dag zag ik ze weer. Zij deed de afwas en hij zat ernaast op het bankje. Lucas liep voorbij met zijn veel te grote laarzen en zijn wild zwijn knuffel. Voor de voeten van de man lag een grote dennenappel. Lucas raapte deze op en voerde hem aan zijn wild zwijn. ‘Zein appel eten’, vertelde hij de man. De man had Parkinson en is Duits, hij verstond Lucas dus niet. Maar ik zag dat hij Lucas begreep, want zijn starre blik verzachtte. Eén mondhoek ging omhoog. Hij zei niks terug, maar dat maakte Lucas niks uit. ‘Tschüss’, zei Lucas en hij zwaaide naar de man. ‘Tschüss’, zei de man terug. De vrouw keek op van de afwas en ze glimlachte. Ik kon wel janken.
Wanneer zij samen, hand in hand in hun badjassen, over de camping liepen, zagen ze er onbezorgd uit. Zo wil ik ook oud worden. Pas toen de vrouw de douchemuntjes vergat, zag ik zorgen, maar ook zorgzaamheid. Dit is alleen voor echte avonturiers en voor het eerst zag ik avonturiers in het echt. Zo avontuurlijk wil ik ook worden. Dan gaan we samen op reis. Samen met Henk, Lucas en een wild zwijn, want dan komt alles goed.
No Comments