Kapitel 9 -Hoofdstuk 9
5 maart 2023
We maken geen namenlijstjes, regelen niet alvast de aanmelding voor de gastouder en doen ook geen inspiratie op voor de babykamer. Nee. We verven engeltjes, kiezen mooie bloemen uit, drukken passende teksten af en we zoeken gedenkstenen. Tussendoor huilen we.
Geen crematie of begrafenis.
Ik wilde dat het afscheid mooi en fijn zou zijn met een tastbare herinnering. Dat is wat ons kindje verdient. Wij hebben ervoor gekozen om geen afscheid te organiseren in de vorm van een begrafenis of crematie. Dat had wel gemogen. Maar wij hechten allebei geen waarde aan een graf of as. We doen het op een andere manier en regelen alles tot in de puntjes. Mijn zusje komt langs om alles door te bespreken. ‘Anniek wat zie je wit!’, is het eerste wat ze zegt. Dat klopt. Een afscheid organiseren is behoorlijk intensief. Toch is het fijn om er op een rationele manier mee bezig te kunnen zijn.
Het afscheid hielden we bij mijn ouders thuis. Daar is voldoende ruimte om iedereen te kunnen ontvangen. We ontvingen onze ouders, broers en zussen met koffie, thee en begrafeniscake. Van die te dikke afgesneden kleffe stukken cake. Deze cake hadden we versierd met hartjes en blauwe en roze spikkels. Na de cake gingen we naar de kamer. Hier hadden we een tafel opgemaakt met kaartjes, bloemen en kaarsenstandaards. Deze kaarsenstandaards had Henk zelf gemaakt. Mijn zusje deed het woord. Ik kon geen woord meer uitbrengen. Lucas deelde de geverfde engeltjes uit. Deze engeltjes lijken op het engeltje waarmee ons kindje op de foto staat. Het engeltje van de foto hebben wij meegekregen. Eenzelfde engeltje ging met ons kindje mee.
Een kaarsje branden.
Samen hadden we muziek uitgezocht: Noem een dag, Lichtje branden en Als het leven soms pijn doet. Klopt, er zit ook een gelovig liedje bij, omdat ik soms best een beetje heilig ben. Tijdens het gelovige liedje staken Henk, Lucas en ik een kaarsje aan. Nu is het echt. Dit is het afscheidsmoment. Ik heb naar dit moment toegeleefd, want ik dacht dat dit mij een stap verder zou brengen. Ik weet even niet waarnaartoe en in welke richting. Het voelt namelijk niet als een stap verder, het voelt als stilstaan. Tijdens het aansteken van het kaarsje stonden we even stil bij het verlies. Door mijn tranen heen zag ik het vlammetje flakkeren. Ik wist niet dat je iemand zo ontzettend kon missen, zonder dat je hem gekend hebt. Dit verlies doet zeer. Het doet zeer niet tegen je kindje te kunnen zeggen dat je van hem houdt. Alles doet even ontzettend zeer. Iedereen stak om de beurt een kaarsje aan. Uiteindelijk branden er 20 kaarsjes. Twintig lichtpuntjes die de pijn een beetje verzachten.
Wanneer alle kaarsjes branden, leest mijn zusje het verhaal voor van de uil, geschreven door Toon Tellegen. De uil schrijft een brief aan de mier, ook al is hij weg. Uil heeft iets ontdekt. Als hij schrijft is mier niet weg. Daarom schrijven wij na dit verhaalt allemaal een kaartje voor ons kindje. De kaartjes zijn prachtig geworden, om te janken. Deze kaartjes bundelen we voor in het gedenkboek.
Gedenkstenen schilderen.
Na dit emotionele gedeelte wilden we een gezellige activiteit. Henk, Lucas en ik hadden de afgelopen week stenen verzameld. Ik wilde dit eigenlijk heel idyllisch langs de waterkant zoeken, maar ik had pijn en te weinig energie. Dus we zijn gewoon naar het tuincentrum gereden voor een zak kleine keien. Iedereen kreeg een steen om te verven. Deze activiteit gaf weer wat kleur.
Daar straalt onze ster.
Het was een mooi afscheid. De terugweg naar huis wijst Lucas naar de maan: ‘Maaaaan. Papa, mama maan daar. Ook ster. Papa raam open’. Henk doet het raam open. Samen kijken we naar boven. Lucas heeft gelijk. De maan schijnt helder en er zijn vele sterren. Ik kijk door mijn tranen heen. Tussen alle andere sterren straalt ook onze ster.
No Comments