Geen goede 13 weken echo.

Kapitel 5 – Hoofdstuk 5

10 februari 2022

De Frauenarzt bleef lang stil. Ze tikte op het scherm en klikte met de muis. Het echoapparaat verschoof ze maar amper heen en weer op mijn buik. De Frauenarzt keek alleen maar op het scherm. Henk en ik keken alleen maar naar elkaar. Ik schudde zachtjes mijn hoofd en voelde tranen komen. Dit kan niet goed zijn. Het hartje klopte. Dat zagen we op het scherm. Er moest dus iets anders aan de hand zijn. ‘Ik zie vocht in het nekje van jullie kindje’, zei ze dan eindelijk. ‘Veel vocht. Het spijt me. Ik stuur jullie door naar het ziekenhuis voor een uitgebreide echo’. Ik wist het. Eigenlijk vanaf het begin al. Er was iets aan de hand. Het voelde niet goed. Maar ik wist niet wat.

Naar het ziekenhuis.

Gelukkig konden we dezelfde middag nog terecht in het ziekenhuis voor een uitgebreide echo. ‘Vocht in de nek kan nog wegtrekken’, las Henk hoopvol aan mij voor in de wachtkamer. Het hoeft niet persé iets ernstigs te betekenen, zagen wij op internet. Tijdens de echo hielden Henk en ik elkaars hand vast. ‘Er zit niet alleen vocht in de nek’, zei de gynaecoloog. ‘Ook in de buikholte’. De hoop op een gezond kindje werd weer een stukje minder. Mijn hoofd liep vol met verdriet. Bij Henk kwamen er gelukkig nog zinnige vragen, bij mij alleen maar tranen.

Bij Henk kwamen er gelukkig nog zinnige vragen, bij mij kwamen er alleen maar tranen.

De gynaecoloog vertelde dat wij twee opties hadden: afwachten hoe het zich verloopt met een wekelijkse echo of een uitgebreid onderzoek met vruchtwaterpunctie in Münster. De kans dat het vocht wegtrekt is nihil en we moeten sterk rekening houden met een aangedaan kindje. Een vruchtwaterpunctie kan gedaan worden vanaf de 15^e zwangerschapsweek. We moesten dus sowieso nog een halve week wachten. Ook moesten we samen gaan nadenken welke keuze we zouden maken, mocht blijken dat ons kindje inderdaad aangedaan zou zijn.

Alles stap voor stap.

Goed nadenken kon ik niet en al helemaal niet over die onmenselijke keuze. Er kwam een dikke mist in mijn hoofd. Henk zorgde ervoor dat de mist iets optrok. ‘We gaan het stap voor stap doen’, zei Henk. ‘De volgende stap is de vruchtwaterpunctie. Aan een eventuele vervolgstap denken we nog niet na. Dat zien we dan wel weer.’ En zo deden we het. Ik belde naar de Prenatalklinik in Münster voor het maken van een afspraak voor de vruchtwaterpunctie. De mist bleef en het wachten tot de afspraak van de vruchtwaterpunctie was vermoeiend. Mijn leidinggevende meldde mij ziek tot en met de week van de vruchtwaterpunctie.

Iedere dag voelde ik het kindje bewegen. Ik stuurde zoveel mogelijk liefde in de hoop dat ons kindje zich geliefd zou voelen en dat het zou weten dat we hoop blijven houden dat het allemaal goedkomt. Ook al wist ik zeker dat dit laatste tegen beter weten in is.