Frauenarzt: 20 weken

Dit jaar begin ik met een bezoekje aan de Frauenarzt. Ik ben altijd een beetje zenuwachtig als ik daarnaartoe ga. Mondkapje op. Handen desinfecteren. Verzekeringspas in het apparaat stoppen. Mutterpass afgeven. Mijn naam op een plastic bekertje schrijven. Plassen in dit plastic bekertje (appelsap drinken uit een plasticbekertje is niet meer zoals het is geweest. Gelukkig mogen deze plastic bekertjes niet meer op feestjes). Dit bekertje op een dienblad zetten. Deze keer stond mijn bekertje alleen op het dienblad. Bloeddruk meten. Wegen. Wachten in de wachtkamer. Dit ritueel ken ik inmiddels.

En dan ein-de-lijk de 20 weken echo. Henk mag deze keer ook mee. De afgelopen keren moest ik alleen naar de afspraken vanwege Corona. Maar omdat dit een medische echo is, mag Henk mee. Ik trek een sprintje naar de auto. Henk mocht niet binnen wachten. Samen lopen we de behandelkamer binnen. Henk moet in de hoek staan. Daarna gaat de televisie gaat aan. Ik ontbloot mijn buik. Koude gel op mijn buik. De Frauenarzt plaatst de echoscoop op mijn buik. Ik gluur tussen mijn wimpers door naar het scherm. En ja hoor, de baby is gegroeid, het hartje klopt, alles zit erop en eraan, hij/zij beweegt en showt zelfs even al zijn/haar tenen. Ik doe mijn ogen wijd open en glimlach achter mijn mondkapje. Wat een geluk.