Duisternis in mijn hoofd.

De eerste weken na de geboorte van Jari (ons sterrenkindje) was het donker. Heel donker. Vooral in mijn hoofd. Het verdriet en het gemis overspoelde mij. Ik voelde dat ik steeds dieper de nacht in werd getrokken, maar ik hield het niet tegen. Ik vond het heerlijk.

Heb je wel eens in een donkere nacht naar boven gekeken? Dan zie je een prachtige sterrenhemel. Want pas als het echt donker is, kan je de sterren goed zien. Dat is hoe het werkt. Zo ging het met mijn verdriet ook. Hoe verdrietiger ik was, des te meer liefde ik voelde voor Jari. Dus ik zocht het donkerste plekje op, liet mij dieper de nacht in trekken en huilde. Door mijn tranen heen keek ik naar de sterrenhemel. Daar zag ik die ene ster stralen. Ik voelde mij net een wolf.

Want pas als het echt donker is, kan je de sterren goed zien.

Na een aantal weken voelde ik dat de volledige duisternis verdween. Ik zag dat steeds meer mensen voor ons een lichtje aan haden gestoken. Daarmee werd het minder donker. Maar mijn ogen waren gewend geraakt aan het duister. Het licht deed zeer in mijn ogen. Daar waar ik dacht dat ik alleen in de donkerste nacht, sterren kon kijken, dacht ik ook dat ik alleen met veel verdriet, liefde kon voelen. ‘Doe die lichtjes uit. Wat een lichtvervuiling’, dacht ik bij mijzelf. Ik wilde nog niet wennen aan het licht. Het liefste wilde ik weer die diepe nacht in. Ik had het contrast nodig om beter te zien en beter te voelen. Want een ster zie je beter stralen in een donkere nacht dan in de schemering. Dus ook liefde kan je beter voelen met veel verdriet. Althans dat dacht ik.

Op een gegeven moment had ik het contrast niet meer nodig om te voelen en te zien. Als ik mijn ogen dicht doe zie ik een prachtige sterrenhemel, voel ik heel veel liefde en voel ik de tranen prikken. Ook zonder de duisternis, zie ik sterren. Ook zonder verdriet, voel ik liefde. Ik ben blij dat ik het licht weer kan verdragen.

Af en toe verlang ik nog naar een duistere nacht, want soms heb je donker nodig om helder te kunnen zien.