Vanuit het raam konden wij, de drie neefjes, opa, oma, tante Mareen en ik, een eerste blik werpen op Berlijn. We reden met de bus langs prachtige gebouwen, er stopten dure auto’s voor het rode stoplicht en er fietsten goedgeklede moeders op bakfietsen met daarin kinderen in duurzame wollenpakjes.
In Wedding, een wijk in Oost-Berlijn, stapten we uit. We liepen langs overvolle winkelwagens, volgestopt met dekens en plastic flesjes. Op een bankje sliep een man met verwondingen aan zijn hoofd en handen. Het plein naast ons appartement liepen mensen gebukt, het lijkt onder zorgen, met een flesje bier in hun hand. De honden zien er goed verzorgd uit en liggen rustig bij de voeten van hun baasjes.
De neefjes plakken raamstickers op het raam en zien het contrast niet.
Als we in ons appartement zijn, kijken we elkaar aan. We dachten allemaal hetzelfde: ‘waar zijn wij beland’. Maar het appartement is ruim, netjes, hip ingericht en heerlijk warm. Een groot contrast met wat we zagen op straat. De neefjes zien het contrast niet. Ze hebben het over de man die lekker lag te slapen op het bankje en vragen zich af of ze de volgende keer de hond mogen aaien. Daarna plakken ze raamstickers op het raam en wijzen ze naar de containers die buiten staan. Daar kan de mevrouw van de winkelwagen haar blikjes wel ingooien.
Met de U-bahn reisden we naar Unter den Linden. De druppels vallen uit de hemel en uit de lindebomen op onze paraplu’s en op de kappen van de buggy’s. Mistroostig. We maakten van de gelegenheid gebruik om de Deutsche Dom te bezoeken. Daar is het droog en mooi.
De volgende dag wandelden we weer over Unter den Linden. Toen scheen de zon. Een groot contrast met gisteren. Het was er prachtig. We gingen alle bezienswaardigheden van Oost-Berlijn bij langs: Reichstag, Brandenburger Tor, Checkpoint Charlie, Berliner Dom, Französiche Dom, Fernsehturm, Alexanderplatz en de Neue Synagoge. Een indrukwekkende, interessante en mooie route.
We eindigden in een speeltuin met een vrije oma die haar kleinkinderen vrij liet spelen en ondertussen met haar vrij luide stem kletst met haar vrije schoondochters, die meer op hun vrij dure kleding dan op hun kinderen lette, want de kinderen mochten wel vies worden. Je raadt het al. Die kinderen waren ook vrij irritant. Lucas mocht niet met hun enorme hoop speelgoed spelen dat daar midden in de zandbak lag, terwijl zij er niet eens mee speelden. Toen het vrije kind en die vrije oma, Lucas daar weg hadden gestuurd, trok een ander vrij irritant vrij kind hem aan zijn haren. Toen waren wij er wel een beetje klaar mee en gingen we weer naar ons appartement.
Berlijn. Een stad dat floreert, onderuit wordt gehaald en weer opkrabbelt. Iedere keer weer en opnieuw.
Berlijn een stad van verdeeldheid en wederopbouw. Een stad die zijn best doet om overeind te blijven, ook als het vernietigd wordt door oorlog en armoede. Een stad die alles en iedereen bij elkaar probeert te houden, ook als het verdeeld wordt door heersers en een muur. Een stad die floreert, onderuit wordt gehaald en dan weer opkrabbelt. Een stad die vrij wil zijn. Zo ging het vanaf het allereerste begin en zo gaat het nog steeds. Berlijn is de stad met grote contrasten. De stad die probeert mee te bewegen en mee te kleuren. Het is haar gelukt. We zien door de zwarte, rode en goudgele herfstgekleurde bomen, een prachtige stad.
No Comments