Altijd wat te schrijven

40+4: stilte voor de storm?

Mondkapje op en handen desinfecteren. Bij de balie geef ik mijn Mutterpass af. Ik mag weer mijn naam op het plastic bekertje schrijven en hierin plassen. Nadat ik het bekertje op het dienblad heb gezet, ga ik een deur verder voor de CTG. Een half uur lig ik naar een poster van een zwangere buik te staren. Het apparaat geeft weinig contracties aan, maar gelukkig wel een goed kloppend hartje. Na een kwartier komt de assistente langs om te kijken hoe het gaat. Na 25 minuten werpt de Frauenarzt nog een blik op de CTG. Hij mag eraf en mag ik weer een deur verder.

Eerst op de weegschaal. Deze geeft naar mijn idee een veel te hoog getal aan. Ik schrik hier iedere keer weer van. Daarna bloeddruk meten. Gelukkig is deze mooi laag. Zo hard ben ik er blijkbaar toch niet van geschrokken. Op de gang mag ik wachten op de Frauenarzt. Mijn uitzicht is een bruin schilderij met bruine cirkels erop geschilderd. Daarvoor staat een grote glazen vaas met dikke takken erin. Iedere keer vraag ik mij af wat dit zal betekenen. Ik weet het nog steeds niet.

De Frauenarzt met mondkapje en spatbril roept mij binnen. Ze vraagt hoe het met mij gaat. Ik vertel haar dat ik ongeduldig word. Heb je weer zo’n zeur zwangere, zal ze wel gedacht hebben. Dit zegt ze natuurlijk niet. Ze gaat over op de bespreking van de CTG. Alles was goed. Weinig contracties, maar een goed kloppend hartje. Bij de controle blijkt dat het strippen van woensdag 1cm extra ontsluiting heeft gegeven. Dat was het. ‘De baby wacht op beter weer’, is de conclusie van de Frauenarzt. Ik wurm mijn dikke voeten weer in mijn schoenen. Met een verwijzing voor een CTG-controle in het ziekenhuis, vanwege Pinksteren, verlaat ik de praktijk. Buiten check ik weeronline. Voor zondag zijn de voorspellingen redelijk gunstig.

Previous Post Next Post

You Might Also Like

No Comments

Leave a Reply