Gisteren had ik weer een afspraak bij de Frauenarzt. Lekker vroeg. Om half 9 al. Met mijn opgezwollen voeten en pijnlijke heupen stapte ik om 7.00 uur mijn bed uit. ‘Kartoffel Füße’, zouden Duitsers zeggen. ‘Olifantenpoten’, zou ik zeggen. ‘Lukt het oma?’, klinkt het vanuit de andere kant van het bed. ‘Prima’. ‘Moet ik nieuwe heupen voor je bestellen?’, grinnikt mijn man. Mijn man is zoooo grappig. Ik waggel naar de douche. Na een warme douche zwellen mijn voeten nog meer op. ‘Je moet jezelf even een paar minuten afspoelen met koud water’. Naast dat mijn man enorm grappig is, zit hij ook vol goede tips.
Na het ontbijt wurm ik mijn voeten in mijn schoenen. Ik begin op de typelesjuffrouw te lijken. Zij had heel erg last van oedeem. Heel sneu. En droeg altijd ballerina’s. Die ballerina’s zag je bijna niet omdat haar opgezwollen voeten over de schoenen heen puilden. Volgens mijn zusje valt de gelijkenis met de typelesjuffrouw nog wel mee. Ik heb namelijk geen roos schilfers op mijn schouders liggen. Dus.
Om half 9 lig ik op de therapiebank voor een CTG van het hartje van de baby. Alles is in orde! Fijn. (In Duitsland wordt een CTG vanaf week 30 om de twee weken gedaan.) Bij controle van de Frauenarzt blijkt dat de baby nog niet is ingedaald. De baby ligt al wel in de goede houding. Ach ik ben nu in week 36. Dus de baby heeft nog even de tijd. Komt goed. Met een recept voor ijzertabletten verlaat ik de praktijk. Mijn ijzerwaarde is iets te laag.
Thuis plof ik op de bank met mijn voeten omhoog. Ik voel mij net een oma. Morgen sluit ik het douchen af met een koude douche. Misschien.
No Comments