10 weken echo

Kapitel 4 – Hoofdstuk 4

Januari 2023

Toen Henk in Uganda zat, moest ik in mijn eentje naar de zwangerschapscontrole bij de Frauenarzt. Spannend, omdat ik eerder twee keer een miskraam heb gehad rond de 10 weken. Maar ik had het gevoel dat het hartje van ons kindje klopte. Dus ik durfde het alleen aan. Mijn gevoel zat goed. We waren goed gekeurd. Een hele opluchting. Nu zag je al wel echt een soort van mensje op de echo. Jammer dat Henk er niet bij was.

De spanning blijft

Henk was met mijn familie in Uganda onderweg richting het vliegveld. Ze zaten met hun zessen de hele ochtend al in spanning. Snel appte ik dat alles in orde was. ‘Fijn! Dan kunnen we nu allemaal weer ademhalen.’, appte Henk terug. Ik begreep hun spanning. Bij mij bleef er een soort van spanning. Voor mijn gevoel klopte er iets niet, maar ik wist nog niet wat.

‘Fijn dan kunnen we nu weer ademhalen’, appte Henk terug.

Ik dacht dat de spanning er misschien wat vanaf zou gaan als we het blijde nieuws niet langer geheim zouden houden. We vertelden het onze collega’s, vrienden en de rest van de familie. Door het te vertellen, wordt het ‘echt’. (Het was natuurlijk al echt. Maar nu nog echter. Ach, je snapt wel wat ik bedoel).

Samen zwanger

Mijn collega is 10 weken verder dan ik. Samen fantaseerden wij over hoe we over een aantal weken samen als twee zwangere over de gang waggelen. Mijn nichtje vertelde het blijde nieuws dat ze ook in verwachting is. Zij is drie dagen na mij uitgerekend. Samen zwanger zijn is nog leuker!

In de 13^e zwangerschapsweek kon ik ons kindje al voelen. Heel licht. Af en toe een fladder. Maar het is er echt. Ik herken het gevoel van tijdens de zwangerschap van Lucas. Volgens de Frauenarzt is dat heel goed mogelijk, omdat je het gevoel nu eerder herkent. Er ging geen dag voorbij dat ik ons kindje niet voelde. Beetje bij beetje kreeg ik steeds meer vertrouwen in deze zwangerschap.